Miejska Biblioteka Publiczna

Powieść o Irmie Grese, jednej z najbardziej okrutnych i krwawych kobiet w historii świata. Irme, nadzorczyni bloków żeńskich w kilku obozach koncentracyjnych, odpowiada za śmierć kobiet. Więźniowie nazywali ją aniołem śmierci, piękną bestią czy jędzą z Belsen. Była perwersyjną sadystką. Po wojnie została osądzona i skazana na karę śmierci w wieku zaledwie 22 lat. Jej historię opowiada kobieta, która, mając 12 lat, została seksualną niewolnicą Grese:[.] Po zakończeniu wystąpienia [.] podeszła do niego elegancka staruszka. Kiedyś musiała być wyjątkową pięknością i do tej pory zachowała część dawnej urody . Słuchała wykładu ze szczególną uwagą, a teraz zbliżyła się, aby wręczyć wizytówkę, na tyle której widniały napisane na czerwono i podwójnie podkreślone słowa "Piękna bestia". - Byłam jej niewolnicą, a oto dowód - powiedziała, odchylając nieco sukienkę, aby pokazać mały tatuaż na ramieniu. - Jeśli chce pan znać szczegóły, proszę do mnie zadzwonić.

"Ona: - Czy chodzenie tam to był grzech? Jak one już były martwe, a tu bida była, to nie jest grzech. Tak se myślę. A pan myśli, że to był grzech, rąbać te ciała, szukać tam grosza jakiegoś?
Ja: - To ludzie byli.
Ona: - Ale nieżywe".

To nie były incydenty, ale proceder, który - niemal na masową skalę - trwał przez lata. Na terenie byłych obozów zagłady w Sobiborze i Bełżcu, w mogiłach setek tysięcy ofiar mieszkańcy pobliskich wsi - mężczyźni, kobiety i dzieci - prowadzili wykopki w poszukiwaniu "żydowskiego złota". Prochy zmieszane z ziemią przepłukiwali w rzece lub specjalnie wykopanych dołach, tzw. płuczkach.

"«Mi to obojętne. To nie ja zrobiłem» - mówi syn jednego z tych, którzy naruszali ziemię w poszukiwaniu złota Żydów. Reporter szuka kogoś, kogokolwiek, kto powiedziałby dzisiaj: «To było zło». I może jeszcze: «Nie powinniśmy». Im dalej w lekturze, tym wyraźniej widać, że to reporter i jego upominanie się o szacunek dla zmarłych jest jasnym promieniem owej mrocznej opowieści. A naszym obowiązkiem - towarzyszenie mu w tej samotnej podróży"
Magdalena Kicińska

"Jak można trzymać w dłoni, nad grobem kawałek metalu z ludzkiej szczęki i nie łączyć go z człowiekiem? Jak to możliwe, że tyle lat po wojnie ludzie nie byli w stanie odróżnić dobra od zła? - pyta Paweł Piotr Reszka. Nikogo i niczego nie usprawiedliwia. Ale usiłuje zrozumieć. Czy mu się udaje? Da się to wszystko pojąć? «Płuczki» to porażające świadectwo. Solidny, dojrzały reportaż"
Wojciech Tochman